Het is erg lang
geleden dat ik De Koperen Tuin van Vestdijk las, maar het leitmotiefje
in deze film deed me er vaag aan denken. Een chique park, met zo'n
overkoepeld 'huisje', waar een band staat te spelen. Twee geliefden
zouden elkaar daar ontmoeten, maar het loopt anders. De misgelopen date
vormt de basis van een tragische liefdesgeschiedenis, waarin de vrouw
zich wegcijfert, als bijvrouw 'in the back streets of the life of a man',
maar je de man tóch geen klootzak gaat vinden. In zekere zin voelt de
film zelfs vrij modern, de buitenechtelijke relatie wordt nergens
veroordeeld, en lijkt met de jaren zelfs aan kracht te winnen. De vrouw
(Irene Dunne, zo'n typisch early films hoedenmeisje) wacht op haar door
manlief gefinancieerde Apartment op haar vlam (John Boles, het latin
lover type, ook al kwam ie gewoon uit Texas). Het vuurwerk komt in de
laatste fase als de inmiddels volwassen zoon van de man het voor zijn
moeder opneemt, en pa en maîtresse met hun overspel confronteert. Het
einde is naar goed Kluunig chick-lit gebruik (dit was een beroemde roman)
erg melodramatisch, al is het laatste bezoekje aan de eerdergenoemde Koperen Tuin
magisch. (Van mij had de film niet meer naar het nu terug hoeven keren).
Gevlucht in een droom.
Geen opmerkingen:
Een reactie posten