In werkelijkheid werd deze film natuurlijk gewoon in de zalige goedheid van Godards
achtertuin geschoten. Al moet dat blommenveldje hier doorgaan voor
Atlantic City. Hoewel deze prent 25 jaar vóór
Hélas Pour Moi werd
geschoten is de film al bijna net zo abstract. Kortom, ik denk dat het
een illusie is te denken dat Godard nog meer
Bande A Parts heeft gemaakt. (A Bout de Souffle en
Une Femme Est une Femme zijn de enige twee
andere die ik 'begreep'.) Ik had nochtans goede hoop, want hier
deconstrueert Godard de film noir. Maar hij doet dat zo totaal dat
slechts een femme fatale met een pistool overblijft. Het begin is nog
hoopgevend; Anna Karina (in fenomenaal kleurige outfits, dat blijft tof)
zit op een hotelkamertje. Ze onderzoekt de dood van d'r vriendje (of
een vriend?) maar wordt gestoord door een cartoonesk Polanski-achtig
mannetje met hoed. Even later ligt ie dood op de grond. (Ik typte eerst
'liegt ie dood' hmm). En dat is het begin van een dwaaltocht langs
flipperkasten, grapjes als 'de Premingerstraat', meisjes met gitaren
(Marianne Faithfull!) en een loods vol Amerikaanse reclameschilderijen.
Af en toe verschijnt de mededeling VO (met pijl) maar voice-over blijft
grotendeels uit. (En zeker dan.) 'Hoe kan ik je de waarheid vertellen,
als je me alleen maar vragen stelt'. Klein bonuspuntje voor een
personage dat Widmark heet. Heb me dit keer niet verveeld, dát niet.
Geen opmerkingen:
Een reactie posten