Peaceful Warrior

Amerikanen, ze hebben echt níets van Zen begrepen. Volgens mij zijn er twee soorten filosofie; die van de tegelwijsheden (waar ik me zelf ook wel eens schuldig aan maak) én supergecompliceerde gedachtegangen die ik niet begrijp. Peaceful Warrior's zenmeester wordt dan wel Socrates (klinkt als Soccer Teach) genoemd, maar praat ondertussen in tegeltjes als 'chew slowly, you might taste something', en meer van dat soort leef in het Nu Tollhart Ecke-gedoe. Het probleem is echter vooral dat in deze college-versie van The Karate Kid Zen toch weer wordt ingezet om resultaat te bereiken. Voor een Amerikaan heeft Zen zonder gouden medaille geen zin. En dat terwijl de film ook heel veel geslaagde kantjes heeft. Visueel is de film om door een ringetje te halen. Toepasselijk, want het draait om een Yuri Van Gelder-achtige Lord of The Rings-gymnast. In de fraaie openingsscène hangt hij ondersteboven terwijl zweetdruppels als blinkende kogels naar beneden vallen. In de allermooiste scene – als ie net het Nu heeft ontdekt – doet hij een oefening op een 'paard'. Turnbewegingen zijn even Koyaanisqatsi-filmgeniek, al zoomt men weer snel in, weg van enkel de vorm, naar de man. Typerend. De oefening gaat zo goed: 'datde coach wel zal denken dat ik aan de drugs ben'. (Denk hier weer even aan Yuri, zou ie 'm gezien hebben?) De Miyagi van dienst werkt in een nachtelijk servicestation, wat ook voor een paar mooie Hopper-achtige shots zorgt. Echt Zonde van dat plotje dus, ik bleef tot het laatste moment hopen, want een film over acceptatie van je beperkingen, dát zou pas krachtig zijn.