Typisch
zo'n film 'over zwart, door wit'. Ik vind het nog teveel eenzaam blank
meisje verricht goede daad voor de wijze lijdende gesegregeerde
medemens, terwijl het een film had moeten zijn over hoe het ís om een
zwarte meid in de racistische fifties te zijn. Nu blijft de film braaf
en oppervlakkig, een hooguit degelijk geacteerde periodestuk; het had nog
veel pijnlijker gemoeten. (Zo schrijnend als Douglas Sirk wordt het
nergens.) Emma Stone keert na d'r college years terug naar Jackson, waar
haar zieke moeder en vriendinnen haar zo snel mogelijk willen zien
trouwen. Het meisje gaat echter schrijven, een krantencolumn waarvoor ze zonder te betalen de hulp van een zwarte 'maid' inschakelt. Nu is
het meisje de enige die de Afro-Amerikanen níet als slaven behandelt,
dus dat vertrouwen wint ze (terecht) snel. Van het een komt een ander,
en ze begint aan een boek. Twee maids 'voeren' haar slices of life, en
die boeien zonder meer. Interessant: juist in die foute zuidelijke
staten worden witte kinderen opgevoed door zwarte surrogaat-moeders. Wat
de echte moeders doen? Geen idee, enkel kankeren. En wat doen de
kinderen als ze opgegroeid zijn? Hetzelfde! Je zou bijna denken al een
mengeling van schaamte, huisvrouwen-verveling en afzetten tegen hun 'real
black moms'. Vooral spijtig aan The Help is dat de film op epos-lengte
wat overbodige zijlijntjes opzet, inclusief onnodig afleidend melodrama
bij de (andere) blanke outcast, én een filmkus voor de
hoofdrolspeelster. Zeker dat laatste lijntje had – in een film zonder
mannen – niet gehoeven, omdat het muurbloempje zich nou juist als
vervanging voor wat de samenleving van haar wil op de problematiek
stort.
Geen opmerkingen:
Een reactie posten