De mooiste van de
drie grote Chinese films die ik deze winter zag, en na
Café Lumiere het tweede bewijs dat ik inmiddels wel 'gewend' ben aan de
hermetische, maar bijzondere stijl van Hou Hsiao-Hsien. We krijgen hier
van de Taiwanese regisseur weer 140 minuten lang 'vignetten' te zien.
De camera beweegt niet – staat een eindje weg van de actie – en
observeert rustig, en bij natuurlijk licht. The Puppetmaster is een
fijne mengeling van documentaire en fictie, een oude man vertelt ook in
beeld (véél beter dan voice-over) aanstekelijk én poëtisch over zijn
jeugd, en hoe hij carrière in de poppen maakte. Het is de tijd dat Japan
China (en dus ook Taiwan) bezette, en in een van de mooiste
'toneel'scenes, speelt de man min of meer gedwongen in een
Japans-nationalistische troupe. Ze herdenken een gevallen soldaat, wat
een leuk Droste-effect geeft: de vlag wordt zowel in het echt als in
de 'kijkdoos' geheven. Naast Japanners zijn liefde, dood (goh!) en een
keiharde opvoeding ('je verdient het om doodgeslagen te worden') elementen
van belang. De mooiste liefdesscene is eigenlijk een plagerijtje, als de
troupe samen met een reizend bordeel optrekt. Een meisje teaset de
poppenmeester, bij het schijnsel van een schamel lampje. Na 127 van de
140 minuten beweegt de camera voor het eerst, en niet zomaar! Een
bloedneus luidt – heel Aziatisch – grote emoties en tragedie in. Die
Aziatische way of life, ik kan er potje om gaan zitten janken. Zo hard,
maar ook zo Zen. 'Hij wilde niet langer met ons mee-eten, ga hout halen
dan timmer ik een kistje, opdat ie maar snel herboren kan worden'.
Geen opmerkingen:
Een reactie posten