Zebraman

Voor zijn doen is deze Takashi Miike geschikt voor de hele familie. Nou ja, zijn eigen familie dan, want wat groene flubber-gore (en lijken die in de hens worden gestoken) ontbreken niet in deze superheldenparodie. Miike loopt hier dus vooruit op films als Kick-Ass en The Green Hornet die we recent vanuit Hollywood zagen komen. Vanzelfsprekend is Miike's versie maller, krakkemikkiger, en leuker. Dat laatste verbaasd me toch een beetje, want het vergelijkbare Big Man Japan vond ik maar niets. Het zal wel wennen. Zebraman is wel een stuk conventioneler hoor, met de sul die een held in zebrapak wordt, en domme FBI-achtige agenten die er achteraan kachelen. In een running gag raakt hun baas steeds zwaarder gewond (lees in de bandages), maar hij blijft gewoon doorlopen. Genoeg van zulke kleine grapjes hier; zo gaat het haar van de leraar (bij dag) rechtop staan bij naderend gevaar. Die leraar lijkt meer dan ooit een alter ego van Miike zelf – had die ook niet zo'n grote bril? Maar ook, eh, psychologisch. Als het grote kind dat het liefst nog in zijn (belangrijk detail!) zelfgeknutselde superheldenpak rondrent. Wel jammer is het ontbreken van een schmierende coole slechterik. Er zijn kleine groene aliens (als die miepmiepwezentjes uit Toy Story), maar de Crab Man (man met krab op zijn hoofd, Spongebobstijl) is na een charismatisch scharenknippend begin helaas vrij snel weer verdwenen. Het Romeins-fascistische einde maakt het over meta-bedoelingen struikelende tweede uur goed.