Ook
een vorm van bezuinigen. Je cast je hoofdrollen in een GGZ-instelling,
en neemt de potloodventer en de neurotische anorectica mee. Als je film
af is organiseer je een voorvertoning in diezelfde instelling, waarna de
nacht erna de voltallige bewonersgroep er een eind aan maakt. God. Code
Blue kan gemakkelijk met Grandrieux wedijveren in narigheid. Vroeger
was Nederlandse cinema 'lekkere wijven die hun tieten showen',
tegenwoordig zijn het 'lijdende masturberende meisjes die zichzelf kapot
laten maken'. En Code Blue begint nog wel zo sfeervol, de 'death by
dutch dialogues' wordt in het eerste half uur fanatiek ontweken, door
bijna enkel uit omineuze beelden van een ziekenhuis te bestaan.
Bodyhorror met bejaarden. Een verpleegster die ze een handje helpt; het
scenario werd vast geïnspireerd op die vrouw die jarenlang
onschuldig vast zat. Buiten werktijd kijkt de verpleegster vanuit haar
appartement naar buiten. In het fraaie blauwglinsterende donker lopen
wat schimmige figuren, wat zou er gebeuren? Een verkrachting? Goh dat
had ik nou nooit kunnen raden. Het grootste WTF-moment is hier een
fragmentje Lingo, dat via een huiskamer-tv de film bereikt. Het contrast
is zó ónwaarschijnlijk groot dat Lingo een bijna gestoorde vrolijkheid
uitstraalt. RAI Uno is er niets bij. Oh ja, alvast een
voorspelling voor de volgende Antoniak, het lijkt pervers
maar echt we zijn er in deze film al héél dichtbij:
Geen opmerkingen:
Een reactie posten