Gróte yakuza-film van Miike.
Serieus ook. Duidelijk zijn poging tot een Goodfellas-achtig epos. En,
waar Takeshi Kitano met het zeer vergelijkbare Outrage – ook door hogere
verwachtingen – faalde, lukt Miike het wel om ruim twee uur met
eindeloos maffia-familie geweld te boeien. (De gedegen georganiseerde yakuza spreken vaak heel zakelijk van 'groups') Op de soundtrack klinkt
al snel wat trompet, in films altijd een duidelijk aanwijzing dat er een
heroïne-verslaving zit aan te komen... Misschien is het jazzgenre wel
gestorven aan die eeuwige associatie. Dat aspect (en die sound) helpt
Miike hier hoe dan ook enorm. Het brute hoofdpersonage wordt nooit een
echt mensch, maar het merendeel van zijn daden wordt dan ook gepleegd in
een koortsachtige heroïne-trip. In een van de meest misselijkmakende
sequenties die ik ooit heb gezien weet de gangster op geschifte
(letterlijk!) wijze een tripje úit zijn gevangeniscel te regelen. Om wraak te nemen op alles en iedereen
(inclusief zichzelf?). Ik
moest denken aan een interlude van Sufjan Stevens op diens leipe A Sun
Came. 'Slip on the vomit!' Met die wraakacties is hij overigens zo'n beetje vanaf de
magisch-tragische opening al mee bezig... Messen spelen ook een
prominente rol en geeft verscheidene acteurs de kans om als
bloedfonteintjes in het rond slaand ten onder te gaan. Pistolen zorgen
voor de leukste grap, als de held twee geweren op de M.E. leeg heeft staan
schieten, verdwijnt hij twee seconden naar binnen, om prompt met een witte
handdoek te gaan zwaaien. 'De kogels zijn op!'
Geen opmerkingen:
Een reactie posten