Boogie

Denk aan het huwelijk in Tuesday, After Christmas – zelfde regisseur – maar dan zo'n 3.5 jaar eerder. De kerstapocalyps is nog ver weg, maar die huwelijkscrisis broeit al, ondanks dat vrouwlief zwanger is van een tweede. ('Dat is de laatste', meldt haar man Bogdan.) Het drietal is op voorjaarsvakantie (de Engelse titel Summer Holiday slaat nergens op) in een of ander flets toeristisch oord. Vroeger was alles beter. Toen bestond het leven nog uit lol, denkt Boogie, als ie wat oude vrienden tegenkomt. Na het echtelijke gekibbel begint de uiterst langzame film met hun entree pas echt goed te worden. Want, zijn dit nog wel Boogie's vrienden? Zijn vrouw wil duidelijk dat hij ze níet kent. En heeft ze misschien niet gewoon gelijk. Draad op IMDb: “The Climax of Male Stupidity”. De twee losers fladderen om de veel knappere Boogie heen, hengelen of hij misschien nog een baantje voor ze heeft, en willen samen met hem op vrouwenjacht. Boogie Nights! Het leidt tot de pijnlijkste en beste scene(s) van de film. Boogie en maten zitten in de restauratie van een bowlingbaan, de twee losers zijn er duidelijk bekend, en babbelen wat met een promomeisje. Maar die heeft enkel nog oog voor Boogie. 'Ik ga wijn halen om hiervan te herstellen', zegt de treffend slechtgekapte bol-ogige cynisch grappige slons in wie ik mezelf net teveel herkende. Zijn dikke Kevin Smith-achtige kompaan geeft minder snel op. Dan maar een hoertje. Poeh. Minstens zo asgrauw dus als Tuesday Before Christmas, al zat ik daar wel aanmerkelijk meer op het puntje van mijn stoel.