L'Affaire Farewell

De Koude Oorlog is eigenlijk heel snel weer vergeten, misschien omdat het achterdochtige (=eindigende?) Amerika weer snel nieuwe vijanden vond, om zelf te kunnen functioneren. Toch merkwaardig: de Russische mol in deze vlotte noir-film merkt terecht op dat de communisten Rusland van begin 20e eeuw tot de fifties in razende vaart moderniseerden, tot ze de eerste man in de ruimte hadden. Maar daarna. Ten onder aan interne paranoia, wellicht slim uitgelokt door de Amerikanen. In deze film loopt het Sovjet-rijk dus op zijn einde. De Russische insider wordt met veel plezier (als een gulle Martin Simek) gespeeld door Emir Kusturica, doorgaans zelf regisseur. Hij begint info door te spelen, aan een random passant. Dat laatste aspect had nog veel uitgebreider mogen worden verteld. Hoe je bij toeval in een James Bond-rol kunt belanden. terwijl je gewoon een kantoorbaantje als Fransman in Moskou hebt. Hoe verslavend spannend dat is. Dit soort thema's worden wel kortstondig aangestipt, maar krijgen geen stevige scenes mee om het méé te voelen. L'Affaire Farewell houdt zich namelijk ook nog bezig met de hogere echelons. We zien amusante maar karikaturale versies van Reagan, Mitterand en Gorbatsjov. Van mij had dat toch niet gehoeven, al blijft het wachten op Hollywoods Reagan-biopic. Dat moet toch leuk worden. (Hij moppert hier op een misgelopen rol in Liberty Valance...) Willem Defoe heeft een heel klein rolletje als hoge CIA-pief, maar zijn enige scene van belang is wel een van de meest geslaagde. De geniepige slimheid van de geheime diensten, ze laten je een klusje doen, zonder ontzag voor mensenlevens, maar áls het dan gelukt is, beginnen ze je te overtuigen dat het eigenlijk niks voorstelde.