Assault on Precinct 13

Ta-tata-ta-daaaa. (Kwint - geloof ik - hoger) Ta-tata-ta-daaa. Best een held natuurlijk die John Carpenter. Hij werkt niet in mijn genres, maar zijn DIY-esthetiek en zijn zelfgebrouwde muziekjes zijn tof. (In tegenstelling tot het gepingel van een Eastwood.) Carpenter brengt hier naast het synthbass-thema bijvoorbeeld ook Autechriaans geklepper. Assault On Precint 13 komt (gok ik) uit de slipstream van de blaxploitation-films; in dit geval is het black hoofdpersonage een echte copper, die teleurgesteld is als hij zijn eerste night on the job op een kantoortje moet doorbrengen. Maar saai wordt het daar niet! En niet alleen omdat er een stoere secreterasse net die dag bh-loos in een crèmekleurig strak truitje op haar werk is verschenen. (Ze lijkt bij iedere keer dat ze in beeld verschijnt heel even topless.) De subplotjes die we hier zien tót de aanval begint worden merkwaardig genoeg nauwelijks bij de main event betrokken. Een man rijdt met zijn dochtertje de wijk in, pleegt telefoontjes, waarna de hel losbreekt en hij in zijn eentje op het politiestation belandt. De rest van de film ligt ie echter knock-out. Ook de gevaarlijke gevangenen die later de belangrijkste medestanders worden van de agent hebben niets van doen met de 'attack on the block'. Ergens wel jammer. Zo is dit eigenlijk een plot uit een videogame. Je staat in de streets of rage, en er verschijnen 'zomaar' mannetjes die jou kapot willen maken (en vice versa). Onderkoeld cool is het zeker, als een western vanuit de ghettos. 'Got a smoke?'