La Vie Nouvelle

Grandrieux en vrouwen, het botst als pubers op de kermis. Waar hij in Sombre een intrigerende rape-tale vertelde, heeft hij hier elk verhalend element gestript en blijft slechts gruwelijke misogynie over. Veertig minuten lang is dat best intens. Wazige beelden van groepjes vrouwen in een dor landschap. Eentje wordt meegesleept, waarna haar lange haren (onder veel gekreun en gejammer) met een mes worden “afgeknipt”. Het roept associaties op met die ultieme Europese oerangst: de concentratiekampen. (Ik betrapte mezelf op de gedachte: wordt het niet eens tijd voor wat anders...) Op de soundtrack dronet en giert dark ambient. Na het Lynchiaanse begin wordt de film een mespuntje concreter, en krijgen we beelden van een stripclub, met Amerikaanse soldaten (de nationaliteit is eigenlijk nauwelijks zeker) die het niet al te zachtzinnig met prostituees doen. Dat moet ook wel de hel op aarde zijn, een bordeel in de buurt van het slagveld. Denk aan Kosovo, of Bosnië, en The Whisteblower. Maar Grandrieux weet ditmaal de spanning niet vast te houden, op een gegeven moment geloof je de vernederingen wel. Pas richting het einde, als de Fransman met een van de zíekste lichtgevende zwart-wit effecten ever op de proppen komt, belandt de film weer op kunstig Cunningham-video niveau.