Komt wel in de buurt van Claire
Denis'
White Material, zowel thematisch als kwalitatief. Nu vond ik dat
geen hoogtepunt in het oeuvre van de Franse regisseuse, maar dat zegt
niet zo heel veel bij zo'n topper. Ik heb de neiging wat milder dan
gebruikelijk over Schlafkrankheit te oordelen, door de aanwezigheid van
Pierre Bokma. Een Nederlander die schittert, in een film, woah! Jammer
dat het een Duitse film is... Bokma speelt een arts in Kameroen. Zijn
Duits met echtgenote en dochter is sympathiek nadrukkelijk, zijn Frans
met de locals is matig. De arts heeft met geld van de WHO de Afrikaanse
slaapziekte-epidemie ingedamd. Doordat er nauwelijks nog gevallen zijn
krijgt de hele ziekte wat surreëels, ook al door de naam. Dat brengt
deze film vol mysterieuze nachtelijke scenes op het op zichzelf platgetreden
spoor van 'je kan naar Afrika gaan, maar je komt er nooit meer weg'.
Conrad. Apocalypse, the works. Vrouw en kind willen Bokma terug naar
huis hebben, maar hij ('je bent zwarter dan ik' zegt een Afrikaan tegen
hem) krijgt dat mentaal niet (meer) voor elkaar. Schlafkrankheit weet me zelfs
in een tijdssprong van drie jaar te overtuigen, door het verhaal te
spiegelen en een Afrikaanse Europeaan naar Kameroen te laten reizen.
Deze tweede helft is wel wat minder intens, waarschijnlijk omdat ik
was gaan rekenen op de totale horror-gekte, én omdat in die fase wat
teveel wordt voorgekauwd. ('Je lot ligt in mijn handen'). Regisseur Köhler houdt het echter grotendeels geslaagd eenvoudig, en in lijn met
de titel, donker.
Geen opmerkingen:
Een reactie posten