Deze
Foley is gewoon matig, in plaats van intrigerend en chaotisch goed, zoals
At Close Range was. Dat verbaasde me nou niet. In After Dark, My Sweet blijft
het bij een aardig begin, en één schamel spannend scenetje richting
einde. In de opening loopt James Patric van noir-cliché naar
noir-cliché, wat een leuke spoof doet vermoeden. Er is een Lynchiaans
creepy vriendelijke dokter, een lijzige dame in een smoezelige bar, en
dan is daar Patric zelf als voormalig bokser en huidige gestoorde,
geplaagd door kortsluitingen in zijn brein, waar veel te weinig mee wordt
gedaan. De matig acterende Patric is alleen in die eerste paar minuten
geloofwaardig, als een babbelzieke idioot die zichzelf weer eens op de
samenleving heeft losgelaten. Hij stapt zonder morren in de kar van de
femme fatale (de dame uit de bar, who else) om zich tal van problemen op
de hals te halen. Even later bedenkt hij zich; en ik ging er eens goed
voor zitten. Een soort film noir road movie, dat zou wat kunnen worden.
Maar de held keert om! De anderhalf uur daarna wordt het almaar minder.
Een grijze magere Bruce Dern is nog het beste als de ex-agent met foute
plannetjes, waarvoor hij de domme Raemon Sluiter-achtige spierbundel wil
inzetten. Die moet daar zelfs nog een limochauffeurs-pakkie voor
aantrekken. Op dat moment begint de film eerder op een George
Michael-videoclip te lijken. Het drietal zet een ontvoering op, van een
kind nota bene, maar waar iedereen in een goede film noir een dubbele
agenda lijkt te hebben, heeft niemand hier ook maar een pén bij zich.
Bijzonder verbaasd (en licht geërgerd – ik wil het ook zien!) over de vele positieve recensies
Geen opmerkingen:
Een reactie posten