Zeer gestileerde Japanse zwarte komedie. Denk aan een mengeling van
Three Businessmen, Roy Andersson, Jacques Tati en... Falling Down! Tati
viel me als eerste op, hij past wel bij Japan, dat hermetisch afgewogene, een soort
stille humor, shot voor shot uitgedacht en verdedigbaar. Een
kantoorklerk plassend op de maat van de muziek, bijvoorbeeld, of een
duidelijk tikkende klok op het moment dat een pacemaker (en niet zomaar
een!) moet worden uitgeschakeld. Ook een restaurantscene ontbreekt niet.
Al die absurde gebeurtenissen zijn flashbacks van een eenvoudige
kantoorklerk, die in een staat van totale onwetendheid op een maandag
wakker wordt, in een hotelkamer. Langzaam herinnert hij zich (door
visuele clues, die hij onder andere onder zijn schoen aantreft) wat er
is gebeurd. En dat is me nogal wat. Het begint dus al met medische
taferelen op een rituele ceremonie, maar via een zeer fraaie caféscene
(met een femme fatale in het wit) belandt de klerk bij de yakuza. En
daar ontspoort het pas echt. Dronken big beat-dansend (Walken!) begint
hij aan een Falling Down-achtige missie. Met pacifistische twist. Nu ben
ik helemaal benieuwd naar Tanaka's Unlucky Monkey, want ik vermoed dat
die nog wat losser én toegankelijker is.
Geen opmerkingen:
Een reactie posten