Hanna

Als Bourne een dochter had, die hij ver weg van de bewoonde wereld had opgevoed, zou het resultaat Hanna zijn. Het mysterieuze hoogvoorhoofdige, haast onzijdige kind - ik moest meteen aan die beroemde alien-Playstation-reclame denken - leeft ergens op de Poolvlakten van Finland. Ze jaagt op rendieren, tot ze van pa Eric Bana de bewoonde wereld mag “uitnodigen” om zelf opgejaagd te worden. Daar(door) begint een tripje langs de continenten (Hitchcocks Marokko wordt weer eens aangedaan) op zoek naar 'the witch' en haar eigen geheimen. Dat laatste komt er trouwens niet goed uit; echt tijd voor psychologie is er niet. Maar de actie is wél leuk. Niet in de laatste plaats dankzij de flamboyante slechterik Tom Hollander, die een sleazy club runt, met hermafrodieten, helemaal hip sinds Let The Right One In. Hij fluit zélf maar een motiefje elke keer als ie samen met zijn kaalkopjes-hulptroepen in beeld verschijnt! Jammer dat Cate Blanchett (als de opperslechterik, de heks dus) heel wat minder fascineert. Ze wordt niet evil genoeg, en haar Alabama-accent werkt ook niet. Accenten kun je wel overlaten aan Eric Bana, natuurlijk, hier Duitser. Hij straalt weer een aangenaam soort oenigheid uit. Ook met Olivia Williams (als hippie-cliché) maak je me blij. Mooist van alles is het einde in zo'n typisch gammel Duits pretparkje, een märchenland, inclusief excentrieke goochelaar.