Capturing The Friedmans... In Frankrijk. Doordat dit een speelfilm is ontbreekt
weliswaar de verbluffende found footage-sfeer, maar daar staat tegenover
dat de hoofdrolspeler nóg wat Kafkaësker, eh, genaaid wordt. Het hoeft
geen 'schuld-wedstrijdje' te worden, maar dat deze man niets op zijn
kerfstok had had de politie na ongeveer drie minuten verhoor wel mogen
concluderen. En dat lukt ze nog niet in twee jaar, want bij alles dat
misgaat is de sloomheid van de wettelijke machinerie nog wel het ergste.
(Vergelijkbaar eigenlijk met asielzoekers in detentiecentra...) In The
Wrong Man werd Fonda van moord beschuldigd, tegenwoordig mag je hopen
dat je dát overkomt, in plaats van (kinder)verkrachting. Kennelijk kan
niemand dan meer logisch nadenken, en is het te lekker scoren. Omgekeerd
geldt dat ook, de boodschap is zo pijnlijk dat het lastig is over de
film an sich na te denken. Had er iets beter gekund? De hoofdrol is
alvast uitstekend, een verbijsterde man in een nét even te fout leren
jekkie. Hij draait door in de 'gewone' gevangenis, vanwaaruit ik nog wel
wat meer scenes had willen zien. Die celmaten, willen die niet weten
waarom hij 'r zit? Al snel krijgt hij een rustiger kamertje. Niet dat
dat hem rustiger in het hoofd maakt, want na tal van andere suïcidepogingen begint hij een hele nare
hunger strike. Hij wordt zo
mager dat het wel een digitaal effect móet zijn geweest. Hoop ik.
Vervreemdend creepy, net zo onwerkelijk als de hele 'situatie'. Ik merk
het al, deze film is gewoon een tsunami die je je over je heen moet
laten komen.
Geen opmerkingen:
Een reactie posten