Balada Triste de Trompeta

Hier zat ik dus héél even helemaal op het verkeerde spoor. Ik dacht, ah een weemoedige circusfilm tegen de achtergrond van het Franco-regime, Spaanse tristesse, die seventies-kick van Ana Torrent en Frankenstein. (En er zíjn ook Frankensteinse elementjes, misschien is de film wel een beetje parodie op die romantische weemoedigheid.) Hoe dan ook, het intro begint... An army of clowns versus fascisten. Wat is dit? Machete!? En hoewel na een minuutje of tien alsnog nog, knipogend als een lepra-lijder wiens ene oog net is uitgevallen, veel van de cartooneske circusclichés worden geïntroduceerd (man uit kanon, een blonde acrobate, tevens het liefje van de baas) was die gedachte aan Grindhouse-cinema correct. Inglourious Circus Basterds, zonder dat er veel te lachen valt. De twee clowns (eentje Bassie, andere Pierrot) binden de strijd om de acrobate aan. Dat begint beklemmend; als de (dan nog sympathiek ogende) trieste clown weigert te lachen om een grap over een doodgeboren baby. Dat is wel hét Taranto Reservoir Dogs-moment van de film. Maar de strijd breidt zich al snel uit, over heel Spanje, waardoor we de film wellicht als een metafoor moeten gaan zien. Maar is de blondine dan het onschuldige land dat verkracht wordt door de fascisten én de communisten? Heel onschuldig is ze niet (en het land ook niet inderdaad). Als de trieste clown zich al toetakelend met strijkijzers en meer heeft omgevormd tot een paapse moordmachine ben ik inmiddels wel 'out' door deze shock and awe. Moeten we dit nu zien op een eerste stap naar verwerking van het regime, of zijn die Spanjolen prompt uit de bocht gevlogen en op weg naar een nieuwe burgeroorlog. (Om in de grove lijn van de film te blijven)