Rabid

Zonder een spoor van twijfel mijn favoriete Cronenberg. Ja, dat lijkt getroll, maar er is ook wel een logische verklaring. Als je bij een auteur de ingang tot zijn hoogstpersoonlijke wereld niet écht weet te vinden, dan komt een verdunning (of juist verbreding) met genrefilm-elementen als geroepen. Rabid is Cronenberg in zombie/vampier/weerwolf-modus, en alles wat de eveneens door Alex Cox getipte cultfilm Vamp had moeten zijn. Cronenberg brengt ook in zijn early work zijn fascinatie voor operaties en het menselijke lichaam al mee, wat de film een goedverzorgd wetenschappelijk tintje meegeeft, bijna zo serieus als Contagion. In Rabid breekt vanuit een 'geef mij een nieuwe neus'-privékliniek een variant van hondsdolheid uit, waardoor heel Montreal elkaar te lijf gaat. Patient zéro is een bijzonder knappe jongedame. Cronenberg laat met de golden age of porn star Marilyn Chambers de kans op wat sexploitatie natuurlijk niet liggen, maar het is ook functioneel. Vrouwelijke seksualiteit als wapen, hier wel heel letterlijk verbeeld in, nee, dat moet je echt zelf zien. Ook de andere hoofdrol is goed. Het vriendje van de femme fatale wordt gespeeld door de onbekende Frank Moore, die zo'n zachte seventies-Hollywood kop heeft. Peter Lorre meets Christopher Walken. De horror-hoofdlijn werkt prima, maar Cronenberg neemt ook ruim de tijd voor wat smakelijke intermezzi. Zo heeft Chambers een Velma-bebrild meisje als beste vriendin, voor wat lesbische knipoogjes, brengt men een bezoekje aan de pornobioscoop (denk aan An American Werewolf in London) én zit de 'goede dokter' midden op de nacht op de bank van de huiskamer leip met zijn pasgeboren baby te spelen. Waarom ook niet!