Personal Velocity: Three Portraits

Een echt multi-talent, die Rebecca Miller. Ze begon als actrice, pakte toen de camera op, en blijkt ook novelist. Drie van haar short stories brengt ze hier zelf op het doek, wat op zich tot een voorspelbaar probleem leidt. Veel te veel voice-over! Miller was te tevreden met sommige van haar mooie zinnetjes. (En het moet gezegd, de voice-over zegt inderdaad ware dingen.) Dat is toch wel weer bijzonder aan deze film, zodra een vrouw gaat regisseren krijg je een heel andere blik op seksualiteit en relaties. Zeker voor Amerikaanse begrippen explicieter en echter. In dit geval dus verdeeld over drie segmenten van ieder een half uurtje, die allemaal wel wat te bieden hebben. Het eerste verhaal doet een rondje Alice Doesn't Live Here Anymore; een jonge vrouw (met kids) is slachtoffer van huiselijk geweld, waarna ze bij een vage kennis intrekt en als waitress gaat werken. Dit verhaal gaat vooral vrouwelijke seksualiteit. Een lastig hanteerbaar maar machtig wapen dat zich sneller tegen je keert dan een napalm-bom. In het tweede gedeelte zien we Parker Posey (Fay Grim!) weer eens. Dit is het meest cynische gedeelte van de film, samengevat in de reden die deze ambitieuze vrouw geeft om haar echtgenoot te trouwen: 'he will never leave me'. Maar het aardige eerste uur valt in 't niet bij het laatste portret. Niet eens zo zeer om de mooie rol van de immer fijne Fairuza Balk, maar om de adembenemende scene waarin de gevolgen van een geweldsdaad zichtbaar worden. Geweld is zo alomtegenwoordig in films, het is altijd louterend om een scene te zien waar je de pijn eens rustig kan voelen. Bovendien besluitt dit derde verhaal prachtig metaforisch, al had de appel van mij niet gehoeven. Ik was haast opgelucht dat de film toch op een positief gevoel eindigt. Behoorlijk intens allemaal, en duidelijk de kiem van Millers talent dat later nog het kleine meesterwerkje The Ballad of Jack and Rose opleverde.