Je kunt merken dat Techiné een dagje ouder wordt, geen echte inspiratie
meer, dan maar tegen beter weten in 'ns een poging tot een genrefilm.
Althans, daar lijkt het even op, in dit verhaal over een verdwijning,
het schaduwen van bekenden, en een privé-detective. Maar zoals de enige
nogal knullige actiescene bewijst is actie en vlotheid niet bepaald
Techiné's forte; dus hoe langer de film duurt hoe meer hij – als
gebruikelijk – gewoon weer de filosofische dialogen opzoekt. Daarmee
neemt hij hier heel lichtjes revanche voor het uiterst matige
La Fille du RER, al duurt Impardonnables voor pakweg honderd minuten ook wel érg
lang. Niettemin zijn er wel wat aardige personages, en Venetië werkt in
films eigenlijk altijd wel, als city of death. Hier ontmoet een Jan
Wolkers-achtige schrijver (denk ook aan Christian Plummer in
Beginners)
een veel jongere makelares. Even later wonen ze samen in één van haar
pandjes; en door al die liefde kan de schrijver prompt niet meer
schrijven... Dan kanaliseert hij zijn creativiteit maar op andere
manieren; zijn dochter “verdwijnt” (hij maakt er zelf meer van dan er
aan de hand is) en vervolgens raakt hij jaloers op zijn jonge
echtgenote. Hier komt de privé-detective om de hoek kijken, en vooral
haar zoon. Die laatste is een uniek filmpersonage, een potenrammer (!)
maar uiterst fragiel, onzeker, en meer dan een béétje gek. (Die me eraan herinnerde dat ik nog altijd Rois et Reine moet zien...)
Geen opmerkingen:
Een reactie posten