Nannerl, la Soeur de Mozart

Het zit al in de titel natuurlijk. Nannerl, zélf een Mozart, is slechts het zusje ván Mozart. Zo ziet haar vader haar, zo ziet de wereld haar. En juist daarom is deze film zo'n gemiste kans. Hier hadden de makers de mogelijkheid om Nannerl een leven te geven, een hart. Maar ze blijft blanco! Is dat nou expres? Als de wereld je slechts slechts ziet als spiegel van anderen, wórdt je er een... Vader Leopolds drilpraktijken blijven verbazingwekkend. Ik moest aan Agassi denken, vanaf de wieg tot tennisser gebombardeerd door zijn pa. En met succes. Alsof met de goede genen het bijna jammer is als je dat níet doet. Ergerlijk eigenlijk. Wolfgang is in deze film bijna twaalf, al presenteert Leopold 'm uit hype-overwegingen als nog wat jonger aan de Europese hoven. Het mannetje zoekt continu bevestiging bij pa, en kríjgt die ook keer op keer. Hoe heerlijk en gevaarlijk moet dat zijn. Zelfs al zijn het maar korte flitsen, de vader-zoon-relatie zit in de film al duidelijker dan het aandeel van Nannerl in het gezin. Dat is ook te wijten aan het blik familie dat regisseur Féret heeft opengetrokken voor de vrouwelijke hoofdrollen. Zoiets leidt tot matig robotachtig acteren. (Misschien kreeg dat tweedelegskroost juist te weinig bevestiging van pa, of voelden de dochters zich juist belemmerd door zijn leidinggevende autoriteit?) In elk geval zijn dat van die dingen die je als cinefiel gedurende de intiteling voelt aankomen. Ik wist niet welke rollen de Féretjes zouden spelen, en toch kon ik ze gewoon aanwijzen na een paar minuten. Nannerl maakt in de hoogste Franse adellijke kringen een nieuw vriendinnetje. Het prinsesje van Frankrijk is weggestoken in een klooster, en zo vereenzaamd dat ze uit alle macht Nannerl tot confidence maakt. Nannerl laat ook dat weer allemaal emotieloos over zich heenkomen. Iets vergelijkbaars gebeurt met de Dauphin, die haar wél tot componeren beweegt. Mag eigenlijk niet van pa. 'Maar heeft ze talent?' vraagt aandoenlijk (oei!) dienstbare mama. 'Twijfelde je daaraan?' grijnst Leopold voldaan. En tóch niet van gedachten veranderen, hè. Dat realiseer je je hier wel weer. De patriarchale Europese samenleving heeft honderden jaren vrouwenkunsten onmogelijk gemaakt. Wat van deze film overblijft zijn wat aardige gezinsscenes, want een apart stel waren de Mozartjes zeker.