Het probleem zit 'm in de tweede helft van de titel. Deadline zou op
zichzelf een hele leuke krantenredactie-film kunnen zijn, dat zijn films
in dat genre tenslotte altijd wel. Maar de Amerikaanse sentimentele
inborst laat zich (misschien door de McCarthy-zaak) verleiden tot een
lofzang op de persvrijheid. Qua teksten nog niet eens zo nationalistisch
van toon, maar ondertussen citeert de muziek wél van die Amerikaanse
anthems. Het is duidelijk, Amerika is the land of the free, en dat
dankzij de 'free press.' Daarvóór is de film echter 'snappy' en (dus) goed. De oude
Bogart speelt een hoofdredacteur, wiens krantje uit de markt dreigt te
worden gekocht door de concurrentie. Gedurende de vrijmibo houden de
verzamelde journalisten (allemaal heerlijke slonzige types) alvast een 'wake'. Mooi, denkt Bogie cynisch. Heb ik eindelijk tijd voor mijn
vrouw. Het verbale vuurwerk tussen de twee is opmerkelijk fel. En waarom
slaapt de vrouw op de bank in de huiskamer? Ze zijn allang gescheiden!
Bogart geeft niet op. Hij neemt haar mee op een dinertje. 'How are you
feeling today' vraagt zij. Bogart: 'Amorous.' Ober: wilt u een voorafje?
Bogart: 'No I've got my appetizer!'. Allemaal tevergeefs, waarna Bogie
dus op twee borden moet schaken, en dit helemaal een soort
His Girl Friday wordt. Het redden van de krant moet zowel in de rechtszaal als
in de wereld van maffia-zakenlui gebeuren. Het eerste aspect is aardig
in de achterkamertjes van de commercie, maar in de rechtszaal niet
boeiend. Het noir-maffia gedeelte is voorspelbaar, maar werkt ouderwets
goed. Men neme: nudes in rivers, knokploegen, en ratten die in hide-outs
met een fles whiskey zitten te wachten tot 'r een mannetje van de krant
verschijnt.
Geen opmerkingen:
Een reactie posten