Cure

In 2008 én 2009 al geforumtipt door Vido Liber, en tóch ongezien gelaten, het is een schande. Cure is nochtans een uitstekend opgebouwde thriller, met bovennatuurlijke horror-trekjes, daarin zijn de Japanners natuurlijk kei(rin). Misschien kun je dit wel een voorloper van die 'videoband moordt'-films noemen. Maar terugkerend op de opbouw, Cure werkt op je in als een acupuncturist, het eerste uur deelt de film onmerkbare speldenprikjes uit. Zo eng is het toch niet, blufte ik nog stoer. Maar dan, en zonder dat de subtiliteit verloren gaat, ontploft de film in het tweede uur ineens van binnenuit, en wordt het bibberen geblazen. Cure gaat over een Memories of Murder-obsessie met een culty seriemoorden-zaak. Schijnbaar normale mensen gaan plots door het lint. Een detective peinst hier samen met een psychiater over, terwijl zij tezamen het net sluiten om de verdachte, en de verdachte om hen! Ondertussen heeft de detective problemen thuis. Zijn vrouw is gek (op de wasmachine) én depressief, wat gevoelsmatig (en zonder geforceerd aan te voelen) verband houdt met de krankzinnige zaken on the job. In de allerbeste scene heeft de detective net de mysterieuze verdachte gesproken, als er ineens beelden door zijn hoofd beginnen te flitsen, zo kortstondig dat de kijker even denkt aan een glitch. De verdachte kruipt onder de huid van de detective, in zijn hersenpan, richting zijn allerdiepste Blauwbaard-angsten. Hypnose! (En we leren dat er ene Franz Anton aan de basis staat van het woord 'mesmerising'.) Nog een teken van de klasse van Cure is dat de verdachte in de spannendste scene in geen velden of wegen te bekennen is. De film krijgt dus eigenlijk hetzelfde voor elkaar als hij. Controle op afstand. En in trademark Japanse stijl maakt die scene gebruik van een spooky video.