Aurora

Bizar, lichte verbijstering zelfs, want ook deze film past weer perfect in mijn 2011-scheidingsfilms-thema. Dit is de taaiste kluif, maar een waanzinnige, megalomane, verbluffende film is het zeker. Dan zit je drie (!) uur te kijken en denk je na afloop meteen: ik had nog véél beter op moeten letten. Dit lijkt een handelingenfilm, maar volgens mij is nagenoeg niks lukraak. Niettemin zou de film ook geschikt huiswerk zijn voor filmschool-studenten, maak een edit van tachtig minuten, eens kijken waar men dan mee aan zou komen zetten. Aurora belichaamt in al zijn ogenschijnlijke kalmte het wraak-aspect aan een scheiding. Wie moet boeten? Iederéén moet boeten, als je van je Apenrots bent gegooid. Een wat sukkelige Roemeense man koopt in het eerste uur (zwaar gechargeerd, maar dat is wel zo ongeveer het tempo) een geweer. Het lijkt een lange voorbereiding op zelfmoord, net zoals Piccoli in Dillinger E Morto. Het eerste schot, ik schrok me kapot! En dan te bedenken dat juist dát schot 'niets' raakt. Naast depri-gedachten zweemt er al snel iets van Taxi Driver door mijn gedachten, niet dat dat nou klopt, maar het zegt toch wat over het geweld dat hier broeit. De man brengt tijd door met buren, collega's, ouders en familie. Conversaties verlopen uiterst moeizaam, om niet te zeggen autistisch gesloten. Van dit type: 'Hoe gaat het met Pusa?” Antwoord van de man: 'Hoe het met Pusa gaat? Met Pusa gaat het goed'. Maar naast zijn geslotenheid krabt de man af en toe ineens verbaal, als een kat die jarenlang gepest is, en nu ineens (en op het totaal verkeerde moment!) terugmept. Een scene in een winkel bijvoorbeeld. Oef. En dan, het politiebureau. Alsjeblieft zeg. 'Ik ga even koffie halen'.