Fury is een flitsende flipperkast van genres; in de thirties had Hollywood echt die
Koreaanse spirit. Met dank aan Mid-Europeanen als Fritz Lang. De film
begint even romantisch als Brief Encounter, met een superlief afscheid
op een treinstationnetje. Spencer Tracy weet echt niet wat ie zonder
zijn kokette silent movies-meisje Sylvia Sidney moet. Wie moet er dan
zijn kleren verstellen? ('Niet als iedereen kijkt' fluistert hij als er
een haak in zijn jas is gekomen.) Zonder haar attenties rest 'm niets dan pinda's
eten, een leuke running gag. Het meisje vertrekt (heel zelfstandig!) om
geld te gaan verdienen, nu manlief nog geen huwelijk kan financieren.
Even sjokt Tracy rond als Jean Gabin in
Le Quai des Brumes, maar dan
keert zijn geluk. Een paar filmsecondes later is ie alsnog (flipperkast hè) op weg naar zijn
huwelijk, een paar 'staten' verderop. Alaar belandt ie in een film noir
klucht. Hij wordt 'de wrong man'. (Zonder 'best man' in sight...) Het
dorp dat zichzelf tot mob opzweept lijkt even komisch, maar dat
is van korte duur. Spoilers! De lichtvoetigheid van de film blijft achter in de
resten van een smeulende gevangenis. Ik werd gefopt, en dacht werkelijk
dat de held dood was. Zijn terugkeer is Tarantino-aans en zeer
christelijk. Beste shot van de film. Ook meteen een van de laatste hoogtepunten, want
daarna ontpopt zich een rechtszaakdrama (zucht) met een twist. Die wending is
overigens heel beroemd in de geschiedenis van de cinema, juist door het juridische
gebruik ván film. Een klein magisch momentje, in een verhaal waar de
verrassing dan wel vanaf is. Achteraf leuk om te lezen dat Lang een échte
crimineel van de man wilde maken, om zo meer begrip voor de mob te kweken.
Geen opmerkingen:
Een reactie posten