One Two Three

Ouderwets leuke klucht van Wilder, op turbo screwball-tempo, en met eenzelfde soort woordspelerige grapjes. Soms hemeltergend flauw, maar 1,2,3 keer met je ogen knipperen en er komt alweer een lolligere wisecrack langs. De setting is ten tijde van de Koude Oorlog gewaagd. De oude James Cagney speelt een Coca Cola-manager in West-Berlijn, en voor het eind van de film zal hij paar keer met het Oosten te maken krijgen, hoezeer zijn baas daar ook op tegen is. 'I wouldn't touch the Russians with a 10 foot pole. And I don't like Poles either!' Cagney is aandoenlijk, al moet de kanttekening worden gemaakt dat hij wel téveel geeft, al vanaf het begin bedoel ik. Hij start op megafoon-volume, en aangezien zijn personage steeds gestresster raakt moet hij maar blijven gáán. Dat wordt wat vermoeiend. Die reflex is wel begrijpelijk, want ook alle bijrollen gaan Bridesmaids-onsubtiel los. Cagney's secretaresse Fräulein Ingeborg bijvoorbeeld, 'met een umlaut'. En die umlaut zit voorop, dat begrijpt u. De echtgenote van Cagney is fantastisch. ('I wonder what working for Pepsi is like'.) Maar de politieke momenten zijn het beste, Cagney krijgt de dochter van zijn baas onder zijn hoede, waarna het kind prompt met een Ossi trouwt. 'Ondergoed is voor de bourgeoisie!' Een paar dagen met die kerel, en ze spreekt in politieke slogans. 'Africa for the Africans!' Maar ook de hielenklikkende Duitsers ('Adolf who?') en de Amerikanen worden in plezierige Bananas-stijl belachelijk gemaakt. ('You mean I've been a capitalist for three hours and alréady I owe ten thousand dollars!?' )