La Passion de Jeanne d'Arc

Ja, ik heb weer een filmalmanak in de bieb gevonden. Een 'nieuwe aanwinst', geschreven door lui van Sight & Sound, maar wel gewoon met een titel als 'Film in het juiste Perspectief' en een licht moeizame vertaling, niet dat het barst van de fouten, maar wel iemand met minder kennis dan de S&S redactie. Al geef ik het je te doen, in het Engels zullen dat doorwrochte volzinnen zijn geweest. Hoe dan ook, dan kom je toch weer die Carl Th. Dreyer tegen, dus eindelijk maar eens eentje van de Deen gedaan. Dat had dan wellicht Ordet moeten wezen, bedacht ik later, maar de genoemde filmalmanak maak – heel fijn – best aparte keuzes. La Passion is voor een film van bijna honderd jaar oud behoorlijk spannend. Dat ligt vooral aan de intense rol van Maria Falconetti. Haar uitstraling zie je later terug bij de Italiaanse neorealisten, en ook wel bij de Dardennes. Een zeer opmerkelijke vrouw. Vierkante tanden, vrij plompe handen, een Sinead O'Connor-kapsel en dan... die ogen. De actrice liep staar op doordat ze van Carl Th. Constant haar ogen wijd open mocht houden, en niet mocht knipperen. (Feitasie!) Zonder gegein, het is tachtig minuten lang kijken naar een icoon. Ze houdt haar hoofd heel devoot constant half gekanteld. Dreyer stelt daar als contrast een hele trits slechte en lelijke geestelijken tegenover waar de camera van latere regisseur Maté als een omsingeling langsglijdt. De eerste veertig minuten zat ik op het puntje van mijn stoel, een spannende lijn richting martelkamer. Maar van martelen komt het niet, en de opbouw begint eigenlijk opnieuw, de tweede helft is daardoor een stuk minder. Tót het einde dan.