En
meteen de anti-these van
The Dirty Dozen eroverheen. Deutschland, Bleie
Mutter is een filosofisch getinte film over hoe het is om een
doodnormale Duitser in WWII te zijn. Veel van de taferelen zijn bekend,
uit
Die Ehe der Maria Braun bijvoorbeeld, maar regisseuse Sanders-Brahms
doet er wat bijzonders mee. Ze bespiegelt als een soort Agnes Varda op
haar eigen leven. Hoe haar ouders elkaar ontmoeten op een
nazi-partijtje, en hoe zoveel dingen al vernietigd werden voor zij ze
kon zien. Aan de andere kant, het geluk van de te laat geborene. Niet
meer écht schuldig. De film zit vol aardige details; de acteur die haar
pa speelt ziet er veel te oud uit voor zijn rol. Maar Sanders zegt: ik
kan me hem alleen herinneren met zijn hoofd van ná WWII. De band van
vader en dochter is door zijn afwezigheid hevig getroebleerd, maar die
met moeder is helemaal post-traumatisch intens, en wordt in de tweede
helft almaar schokkender. Deze film heeft niet voor niets die titel
(naar een gedicht van Brecht). Als de nazi's aan de verliezende hand
zijn zwerft de jonge moeder
Sans Toit Ni Loi met babydochter door platgeschoten
steden en verlaten velden. Sanders mengt archiefbeelden met de acteurs,
zonder zich een moment om film-illusie te bekommeren. Zo kan moeder
praten met een mannetje op een haperende kleurenopname uit de forties.
Magisch. Ook het momentje in een molen zal me bijblijven. Door het
sprookje dat de moeder vertelt krijgt de plek trekjes van een
concentratiekamp. Ver daarvoor, luistert men naar de radio, waar de
Duitse omroep een 'rondje langs de velden' maakt. 'Hier meldt zich het
derde bataljon in Finland'. 'Hier de vliegeniers in Afrika'. 'We rijden
nu door een ijsvlakte naar Stalingrad'. Je voelt de trots van het
puberkind dat zijn ouders de wereld eens gaat laten zien hoe sterk het
is.
Geen opmerkingen:
Een reactie posten