Stand van de Sterren

Ik begin een Aziatisch docu-patroon te vermoeden. Je kunt dit rustig de Indonesische Last Train Home noemen. Indonesie en China, gigantische landen, met een enorme arbeidersklasse, hopeloos sappelend om maar vooruit te komen. En niet om zélf vooruit te komen hè, maar om de (klein)kinderen die kans te kunnen geven. Afgaande op deze sloppen-documentaire is Indonesië wel een wat rijker land, er is een sociaal vangnet, en de sfeer is toch wat relaxeder. Tegelijkertijd broeit er religieuze spanning, wat het democratische voordeel weer wat opheft, vrees ik. De Stand Van De Sterren is het derde deel in een trilogie, die ik verder niet heb gezien, maar ik kan me zo voorstellen dat de pa van het gezin door de delen heen een van je filmhelden wordt. De lummelende kerel houdt zich vooral bezig met het kweken van 'vechtvissen' (hij traint ze bijvoorbeeld door met een lepeltje in de potten te roeren). Verder heeft ie een baantje als 'buurtregisseur', wat tot teleurstelling van zijn moeder géén kans tot corruptie biedt. ('Daarvoor moet je hoge ambtenaar zijn.') Het opgewekte gemoed van de man wordt danig op de proef gesteld als zijn inwonende nichtje klaar is met haar middelbare school. De vrouwen in het gezin hebben al hun hoop op het vervelende puberende kind gericht. En de zogenaamde pater familias? Die heeft nooit een cent verdiend. Hoe kan het enige 'pientere' (leenwoordje!) gezinslid nu naar de peperdure universiteit? Oompje voelt zich plots pijnlijk mislukt. De stille kracht van het gezin is zijn vrouw, die vele traantjes laat, en de kijker met haar. It's a hard knocked life. Net als Last Train Home begint en eindigt de film op het ongelooflijk idyllische platteland van oma, waar men helemaal niks heeft, maar de sterren in elk geval zichtbaar zijn.