Lekker fout duister
sprookje van Don Siegel. Je kan het ook wel christelijke seventies
softporno noemen. Films die beginnen met een sequentie van stokoude
foto's zijn vaak sterk, en in dit geval “zingt” Clint Eastwood er ook
nog 'ns een Jandekiaans liedje bij. Via oude foto's wordt de Amerikaanse
Burgeroorlog afgedaan, want dat is hier slechts achtergrond. In een
mistig bos zien we een twaalfjarig Roodkapje paddenstoelen (ook al best
erotisch) plukken. Beng. Daar valt Clint halfdood uit de boom! Maar niet
dood genoeg om haar te kussen! Het hoteldebotel-meisje neemt de gewonde
Yankee prompt mee naar haar kostschool. Daar is men (logisch,
geografisch) op de hand van de Zuidelijken, maar een man, dát is veel te
lang geleden. In de kostschool treffen we vrouwvolk van alle kleuren,
formaten en leeftijden. De dorre bossen waren al symbolisch genoeg, maar
later benadrukt de Afro-Amerikaanse maid het ook nog tegen de koe (die geen melk
meer geeft!). 'I guess you've been dried up like the rest of us.' Er
ontvouwt zich een heel andere vorm van Cluedo; met wie duikt de knappe
soldaat in de koffer? (Of zijn er meerdere antwoorden mogelijk?)
Ondertussen horen we in galmende voice-over de gedachten van de dames.
En dat komt neer op elke flauw grapje dat men maar kon bedenken. 'At
least it gives her an opportunity to learn what a man's body feels
like.'. Maar ik zei niet voor niets christelijk. Halverwege (en ná de
keuze, het antwoord was best realistisch: 'de makkelijkste') slaat de
film om in een Von Trier-zondetripje. Inclusief rondvliegende ledematen.
Geen opmerkingen:
Een reactie posten