Jee, moet je de Hongaarse
Wiki-entry zien. Deze film is daar groot, terwijl een Engelse pagina ontbreekt. Ik dacht
dat Sinbad een zeeman was (is ie ook) maar déze Szindbad is een soort
Casanova, die terugkeert naar het dorp uit zijn jeugd. Dwalend door
vroegere herinneringen (merendeels verbeeld in ultrasnelle jump cuts,
wat werkt én vermoeiend is.) Veel poetische dialogen, veel dames die hun
truitje omhoog doen, en heel, héél veel 'lushe' beelden,
Week of Wonders-stijl. De goedheid zit in de beelden, om Godard maar weer aan te
halen. Ik begon ook aan Márai te denken, in de zin dat alle Hongaarse
kunst de grootsheid van hun verleden terug lijkt te willen halen. Toen
geluk nog gewoon was (en de adel machtig). Langzaam begint hier wel te
dagen dat Szindbád, die iets van de jonge Orson Welles heeft, een
afscheidstoernee maakt; vooral zijn laatste Avondmaal (eigenlijk een
lunch) is likkebaardend copieus. Hij klopt op zijn gemakje een
mergpijpje uit en smeert dat op een broodje.
Geen opmerkingen:
Een reactie posten