Voor familie doe je alles hè, zelfs
een film over de Beatles kijken... Nowhere Boy lijkt gefinancierd door
Paul McCartney, want als de uiterst galante nerdy underdog van het
verhaal werd hij bíjna mijn nieuwe held. John Lennon daarentegen was
kennelijk een 17-jarige blaaskaak, die enkel rocker wilde worden voor de
blowjobs en de fame. Legitieme redenen, daar niet van. Maar Macca zegt
ergens niet voor niets: 'It's the music, man'. Freud zou tevreden zijn,
moeders spelen in het leven van beide Beatles een cruciale rol. ('She
sort of died last year', zegt Paul verdrietig.) Lennon heeft zelfs twee
moeders, althans, wanneer hij erachter komt dat zijn biologische mama
letterlijk om de hoek woont. Potentieel de mooiste scene, maar men ging
er wat gehaast doorheen. Moet je je voorstellen, dat je denkt dat je
moeder heel ver weg is, en dat het al die tijd '6 minutes south' was.
(En niet eens by car, of op het dak van een bus...) Mama Lennon is een
rol geknipt voor Julianne Moore (hier niet aanwezig): manisch, depri, en
té intiem, echt(e) Malle-toestanden blijven uit, maar toch. Het zorgt
voor een intens en goed eerste half uurtje. Daarna beginnen de
bandvoorbereidingen (als The Quarrymen) en proef ik bij de makers toch
iets te weinig liefde voor muziek, voor skiffle. Op relationeel vlak is
de film (ook met Kristin Scott Thomas, de tweede Lennon-ma) echter plezierig
sentimenteel, ondanks dat de overdreven gespierde mooiboy die de
nowhere boy speelt vrij matig acteert.
Geen opmerkingen:
Een reactie posten