Er ruist en rammelt in deze stokoude en vervallen Ozu van alles. Zo lijkt het constant te regenen! (Dat doet het écht op een van
de meer dramatische momenten). Het eerste half uurtje is erg sterk. Een
strenge maar vriendelijke jonge vader voedt zijn zoon op. Hij werkt als
leraar. 's Avonds samen wiskunde-sommetjes oplossen, 'want als je niet
hard werkt flop je'. Het zijn de taferelen die we kennen uit huidige
Chinese documentaires. Sappelen om je kroost een kans te geven. Waar is
ma eigenlijk? (Later blijkt ze al jaren dood). De dood blijft een rol
spelen, een schooldrama zet het leven van pa en zoon op zijn kop. Ze
verhuizen, en worden door geldgebrek van elkaar gescheiden. Al deze
verwikkelingen worden door Ozu op een heel fraaie manier aan elkaar
geborduurd, in het begin is bijna elk overgang van scene naar scene een
mooi stukje beeldpoëzie. Van wake naar moeilijk gesprek naar synchroon
vishengelen. Maar eenmaal uit elkaar begint dat snelle (!) tempo tegen
de film te werken. Binnen no time is de zoon volwassen, staan ze weer te
hengelen, en wordt dit een soort patriottisch 'de jeugd moet het doen
voor de Glorie van Japan'-film. En de acteur die de volwassen zoon
speelt heeft precies één gezichtsuitdrukking: de pafferig onzekere grijns
van Willem-Alexander. Daarna is het wachten op de aangekondigde dood van
de oude generatie. En die komt toch nog alledaags hard aan.
Geen opmerkingen:
Een reactie posten