The Locket

Uiterst elegante film noir. Het leek er zelfs even op dat de femme fatale aan het einde alles vergeven zou worden. Ooit wil ik een film zien waarin dat gebeurt. Ook de Orson Wellesiaanse structuur van The Locket levert nieuwe ideeën op. De film begint met een keten van personages die elkaar flashbacks gaan vertellen; dus je krijgt een verhaal in een verhaal in een verhaal in een verhaal. Wat nou als de film die lijn continu doorzet? Nu keert de film in een soepele beweging langzaam terug. Schrijdt terug, zou je kunnen zeggen, want de setting is upper class duur. De femme fatale heeft juist een huismeidverleden; wat me een logischere verklaring voor haar gedrag lijkt dan een gebrek aan liefde. Die laatste suggestie komt van de psychoanalyticus, die het aan het einde nog even over symbolen mag hebben. In de verhalen daarvoor zien we een Elvis-stoere Robert Mitchum als kunstenaar. (Schilderkunst en Freud liggen altijd heel dicht bij elkaar, in Hollywood, denk maar aan Vertigo). Mitchum raakt verliefd op één van zijn studentes. Een meisje met een vingervlugge voorliefde voor dure sieraden. De flashback waarin ze hem het ontstaan van dat probleem opbiecht is erg sterk. (Faulkner meets slechte stiefmoeders, al is het hier dan de moeder van een rijk vriendinnetje.) The Locket verliest pas wat van haar intensiteit als de actie zich naar Engeland gedurende WWII verplaatst. De psy zegt: 'I offered my services to the British medical staff, and Nancy joined an ambulance unit'. En hop daar zien we de voormalige secretaresse dapper achter het stuur van een karretje op noodsnelheid. Te grappig.