Da's dus anderhalf uur te
laat, wat mij betreft. En het dinertje had ook in de film wat vroeger
mogen zijn, de scenes duren hier allemaal 10 minuten of langer, terwijl
vaak de helft had volstaan om het punt te maken. Maar misschien is dat
iets van de moderne kijker, Dinner at Eight is een Cukor-classic uit de thirties; de talkies bestonden minder dan een handvol jaren en iedereen
articuleert nog heel dui-de-lijk. Opmerkelijk is dat hier al de
nostalgie naar de silent era is te bespeuren, ver voor Sunset Blvd. In
de beste scenes is John Barrymore Zero Mostel-tragisch aandoenlijk als
uitgerangeerde acteur. Ooit werd hij geroemd om zijn 'profile', nu is hij slechts een
alcoholist, die niet door heeft dat hij blij zou moeten zijn met elk
'bit part' dat zijn ijverige agent nog voor hem weet te regelen. Ook de
andere mannelijk hoofdrolspeler, eveneens een van de Barrymorers lijdt,
als failliete scheepsmagnaat. Het zijn de dames die voor de komische
noot zorgen. Billie Burke speelt een Hyacinth avant la lettre, ze ís (of
was) al rijk, en nog bestaat ze enkel uit 'air'. No nonsense lollig is
de gepensioneerde operaster Carlotta. ('A comeback? Nooo I keep my
double chins in privacy') Recht weggelopen uit Kuifje, die dame. '(You?)
Gray? nonsense! Distinguished!'. Toch gaat het hier niet om die
wisecracks, daarvoor is dit teveel een echte Depressie-film. En toch wel
een bijzondere.
Geen opmerkingen:
Een reactie posten