My Joy

Verwarrende én goede Oekraïense film, die een zeer grimmige 'staat van het land' schetst. Van Rusland overigens, dus hebben we hier - heel toepasselijk - met een vereffening van openstaande rekeningen te maken. Russische veiligheidsbeambten roepen constant om 'документы' en spelen uiterst foute machtsspelletjes. En de bevolking, die ondergaat het als geslagen honden. (En is zelf al even achterdochtig.) De verhalenbundel-achtige structuur van My Joy is bepaald niet eenvoudig. Deze film in flarden, vertelt in flarden, waarvan enkele zeer pijnlijke in flashback. Die scenes spelen net na de Tweede Wereldoorlog, de grote Sovjet-obsessie. (Peins hier zelf over de graanschuur, en de nazi's.) In eerste instantie lijkt de film nog een ouderwets en galant raamwerk op te zetten. Een goedmoedige vrachtwagenchauffeur reist door een Deliverance-hinterland, ondertussen lifters oppikkend (én een minderjarig hoertje) die 'm over hun leven en verleden vertellen. De gebeurtenissen zijn dan nog tragikomisch. Russische humor: je komt bij een tankstation, en klopt op het raampje. Er verschijnt een hand met een bordje 'geen petrol'. Trucker: 'Maar ik heb diesel nodig!'. Hand verdwijnt, om terug te keren met een nieuw bordje. 'Geen diesel'. Het besmuikt lachen vergaat je al snel, en na tachtig minuten gaat de Goedheid definitief knock-out. ('We bothered that man for nothing', peinzen wat plattelandsdieven.) Wat er daarna gebeurt is zéér iconisch, hallucinerend mystiek, en nog veel raadselachtiger. Eerste helft dacht ik; top drie van films uit 2011. Daarna, top tien. Speciaal blijft het. De IMDb-recensie-pagina is trouwens ook fascinerend. 'Nazi-propaganda!' 'Meesterwerk!'