Dermate zwakke noir dat het na een tijdje jammer wordt dat de makers
zelf wél in de kwaliteiten van hun clicherijke verhaaltje geloofden. Als
ze het nou met een knipoog hadden aangepakt, had je nog een leuke 'zo
slecht dat ie goed wordt'-spoof gehad. Maar Crime D'Amour lijkt wel een
b-film. Zo draaft Kristin Scott Thomas op in een rol die voor Isabelle
Huppert moet zijn bedacht. Doe je ogen half dicht en je ziet ze, als
sadistische ambitieuze bazin op een onbestemd kantoor. Crime D'Amour
bekommert zich totaal niet om een realistisch kantoorleven. (Zoals
L'Ivresse du Pouvoir, wél met Huppert, wél deed) Zo zijn vooral de bezoekende
Amerikanen zo plat als een dubbeltje. Op kantoor heeft Kristin een
oogappeltje, die ze op allerlei manieren manipuleert. Ze geeft haar cadeautjes, maakt lesbische toespelingen (die komen nog het minst van
alles uit de verf) en doet alsof ze het meisje vooruit in haar carrière
wil helpen. Het kind, op dat moment met overdreven grote bril (toch net
iets te modereclame-hip) en strak bibliothecaresse-haar pakt
uiteindelijk haar kans. En dát was toch eigenlijk ook niet de bedoeling
van de bazin. Maar nu schudt Ludivine Sagnier heur perfecte krul-haar
los, en gaat ze zelf ook los. Het hele tweede uur bestaat uit een
tergend traag navertelde versie van haar zogenaamd ingenieuze wraak. De
kijker die bekend is met noir denkt ondertussen, hmm, twee vechtende
honden, wie is de derde die heen gaat met dit been? Dat is altijd de
meest loserige in dit soort films. En ja hoor. Overigens schijnt Brian
DePalma een remake maken; laten we hopen dat ie de boel dan
ingewikkelder én erotischer maakt. Ik zie een grotere rol weggelegd voor
de zus van het blonde kantoormeisje. En haar voorgangster, van wie
wordt gezegd dat die al eerder is weggepest, mag ook nog wel opduiken.
Als dat nou eens die zus ís!
Geen opmerkingen:
Een reactie posten