Een
fantastisch eerste half uur wordt in deze Lumet gevolgd door meer
standaard detective-verwikkelingen, die noirig onnavolgbaar en ook wat
ongeloofwaardig zijn. Het privé-gedeelte van het verhaal wordt aan het
zakelijke wordt verbonden, waar ik eigenlijk de privé-passages enkel als
'backdrop' had willen zien. Afzonderlijk (en alleen afzonderlijk) zijn
beide namelijk wél zeer interessant. James Mason heeft een prima
hoofdrol als Engelse geheim agent. Hij ziet eruit als Hiddink in de
eighties, een dun laagje pompeus soort narcisme verbergt via een snor
een diep onzekere man. Mason heeft een mogelijke communisten-spion
'geïnterviewd', waarna de man zelfmoord heeft gepleegd. (Dat gelooft
never nooit iemand in secret agencies, denk maar aan die Irak-expert...)
Mason krijgt van zijn baas op zijn kop, is zelf ook kwaad, en gaat dus
op onderzoek uit. Thuis is het ook spannend, want hij en zijn trophy wife hebben een wel heel apart soort relatie. De seventies (en
Antonioni!) wrongen zich hier al duidelijk naar binnen. De dame gaat
met toestemming vreemd, en dat terwijl Mason homo noch impotent is.
(Wat, kuch, plausibelere, verklaringen hadden kunnen zijn.) Op onderzoek
komt Mason (wederom nog in die beginfase) interessante figuren tegen,
zoals de weduwe van het slachtoffer. De dame heeft in concentratiekampen
gezeten (ah, het zijn de nazi's weer natuurlijk!) en staat haar verbitterde mannetje
wel. Mason daalt vervolgens af naar working class gebied. Daar begint de boel te haperen, want Mason moet nu zijn onderzoek gaan delen met een
politie-inspecteur. Op zichzelf is dat wederom een geslaagd excentriek
figuur, die 's nachts zijn mierenkolonie placht te observeren, omringd
door schreeuwende cavia's en de rest van zijn dierentuin. Maar deze
gedeelde hoofdrol maakt de film al maar fragmentarischer. De sfeer was –
mede door de prima soundtrack van Quincy Jones – altijd al wat
'giallo'. En langzaam wordt de scherpte ingeruild voor eenzelfde soort
Italiaanse chaos, caos calmo. Ik vond het toch wat jammer. Een tikje anders en dit was een 'niet te missen'-werk geweest, nu is het een leuke curiositeit.
Geen opmerkingen:
Een reactie posten