'I wish I was little bit taller/I wish I
was a baller.' Truthbombs! Heerlijke film, flashback naar de bovenbouw
van de basisschool, met dat hitje van Skee-lo. Och, de periode tussen 9
en 12. Jongens op hun ongeremdst/gekst. Meisjes laten zich bewonderen,
maar zijn zich er nog niet oordelend van bewust. Koreeda voert hier een
hele stoet van zulke rascals op. De grootste stuiterbal (zowel in acties
als in hoe hij élke zin intoneert) is nog ietsje jonger. Een
onverbeterlijke optimist. Hij en zijn oudere broer zijn van elkaar
gescheiden (doordat ook hun ouders uit elkaar zijn) wat de oudere broer
maar niks vindt. Weg uit Osaka zit hij nu in de directe nabijheid van
een actieve vulkaan te wachten tot de apocalyps alles weer góed maakt,
want in dat soort kinderlogica denkt iedereen hier. Oma is de eerste die
opvalt, zij is heel Wes Anderson met allerlei cursusjes bezig. Dit
lijkt het moment dat Japan definitief laconiek westers is geworden. Meer
vet én meer zelfspot. Opa probeert een cake in oude stijl te bakken, en
de proevers maar klagen dat ie niet zoet genoeg is. Ook opa is trouwens
een heel fijne rol, sympathiek bot. (Een van de weinige scherpere
personages.) I Wish is ondanks het scheidingsthema een feel good-film
pur sang. Per telefoonlijn verbinden de broertjes elkaar en hun
vriendengroepen, en gaat men op zoek naar een trein-mirakel. (Japan en
openbaar vervoer, dat zal nooit voorbijgaan). De voorbereidingen, op
school en thuis, zijn het allerbest. Eenmaal op locatie neemt Koreeda
een wat al te sentimentele filmrealiteits-afslag. Hij lijkt dit in één
klap goed te maken, door de trein zonder enige building-up voorbij te
laten razen; hij schakelt over op een magische sequentie van memorabele
momenten van eerder. Om te janken zo mooi, en ik smeekte om de
aftiteling. Maar, typisch Koreeda, hij noedelt nog een kwartier door.
Overbodig, maar ik liet mijn plezier niet verknallen. De grapjes over
bankfraude, indielabels en kinderbijslag! De hond!
Geen opmerkingen:
Een reactie posten