The Cat's Meow

Eigenlijk Midnight On a Boat. Bogdanovich voelde het dus tien jaar eerder al aankomen, die nostalgie naar de roaring twenties. Het oude Hollywood. Die geweldige Zelda-rol in Woody's versie lijkt verdraaid veel op de hoofdrol van Kirsten Dunst hier, al speelt zij dan een actrice uit het stomme era. En toch heeft Bogdanovich het weer 'ns net niet helemaal. Zijn nostalgietripje is daarvoor niet warm en magisch genoeg, je wordt niet meegesleept. That cosy feeling zou wellicht ook lastig zijn als je plot om een moord gaat, maar Woody had dat best voor elkaar gekregen. Na in bijzonder lelijk zwart-wit een raamvertelling te hebben opgezet, schakelt de film gelukkig over op kleur. Een groep Hollywood-rijken verzamelt zich op een luxe jacht van producer H.R. (Een rol waarin je zo Goodman ziet.) Mensen vermaken zich met eindeloze innuendo-jokes. ('Wow that thing is big, yeah but does he know how to use it?') De grootste prick is de ultieme Hollywood-perv Charlie Chaplin, die zo realiseerde ik me hier, in het echt qua uiterlijk heus niet op z'n Tramp-character leek. Hij zit achter alles aan wat beweegt, al wil het niet áltijd lukken. ('4 people on a bed, and Charlie's the only one sleeping, dat zie je niet vaak.') The Cat's Meow mist haar kansen vooral in dat eerste uur, waarin de joligheid zelfs wat saais heeft. (Je kan het toepasselijk vinden.) Als het schot is gevallen wordt de film alsnog best broeierig, al is dit ook weer geen The Day Of The Locust.