Niets van begrepen. Ik had me wel even in mogen lezen. Maria Malibran
blijkt geen sprookjesfiguur uit de klassieke traditie, maar een
werkelijk bestaande legendarische opera-zangeres, die in de goede
poptraditie jong stierf. (Nét geen 27 club member.) Werner Schroeter is
op zijn beurt een typische avant-garde regisseur uit de seventies, met
een compulsieve voorliefde voor vrouwen, en hij verbeeldt hier het leven van
Malibran. Met vrouwen, en muziek. En meer ook niet. Eigenlijk kijk je de
hele tijd naar gezichten van vrouwen die een beetje met de muziek mee
lipsyncen of zonder dat wij het horen babbelen. Of een gedichtje
voordragen. Meestal per twee (voor de twee zijden van Malibran? On stage
en off stage?) en dan zet Schroeter maar weer eens een ander liedje op.
Lang niet alles is klassiek, er komen ook showtunes langs. Auf der
Mundharmonica van Dietrich, die klikte zowaar. Dát soort vrouwen ook
trouwens he, Cabaretesk, mannelijk. Candy Darling doet ook mee. Toch,
wat klare lijnen was in die 105 minuten wel handig geweest... Je sais,
je kan dat niet verwachten in dit genre. Had ik me maar in moeten lezen.
Geen opmerkingen:
Een reactie posten