Geslaagd kort verhaal-filmpje, op gepast korte speelfilmlengte van tachtig
minuten. Was het literatuur dan had je er maar drie bladzijdes voor
nodig. 'Abel was altijd al niet goed wijs', zou het beginnen. 'Maar de
dag dat hij mijn vader werd markeerde het einde.' Merk op dat Abel die
dag tien jaar oud is, net terug uit de psychiatrische kliniek, en in afwachting om
overgeplaatst te worden naar een eindstation-inrichting in Mexico City.
De arme malle jongen spreekt terug in zijn Kakelbont-villa geen woord, wat zijn
ontzettend lieve moeder, puberzus en waanzinnig cartooneske broertje
ook proberen. Tot aan die éne wending dan, waarin Abel besluit de man in
huis te zijn. 'Vrouw breng me mijn ontbijt', brult ie. Freud zou hier
veel plezier mee hebben. (Want ja, Abels echtelijke taken gaan van kwaad
tot erger). De crisis komt als de echte papa thuis komt. (Ik dacht dat
ie dood was, en dat dát het trauma van het jongetje zou zijn.) Zo
is het leuker. Dan komen ook de bijbel-referenties goed van pas. Had de
Bijbelse Abel iets aan zijn hand? Dat moet wel. (Wait, Kaïnsteken?
Hm.) Dat van het einde van zijn broertje weet ik nog wel. En zo gaat
Abel van maf feel good naar geflipt feel bad, en nog vrij vloeiend ook.
Best knap.
Geen opmerkingen:
Een reactie posten