Doe mij de Amerikanen maar. Waar je in Armadillo het gevoel krijgt dat
Deense rijkeluisjongetjes bezig zijn aan een klus die ze niet kunnen
overzien, en domweg met stomheid slaat, zie je in doc(u) Restrepo het
cultuurverschil. Amerikanen voeren áltijd oorlog, hun leger is (duh) een
stuk beter, en de soldaten zijn veelal geharde immigranten. Dit maakt
hun taak niet sympathieker (en niet minder nutteloos) maar toch, ze
lijken zich in elk geval niet te gedragen alsof ze in een
computerspelletje terecht zijn gekomen. (Ik proefde heel lang ook meer
respect voor de vijand, maar dat neemt met elke Amerikaanse dode af...)
Het bataljon zit ergens in een Afghaanse vallei, waar ze een outpost
opzetten, 800 meter ver van de basis, maar zoals een van hen zegt 'it could as
well be another country'. Dat regisseur Hetherington later in Libië
gedood werd door een mortier-aanval verbaast niets. Recht op het gevaar
af. Je proeft de angst hier heel goed, ook omdat de beelden (vergeleken
weer met Armadillo) veel valer en “echter” zijn. Het is lange tijd
jammer van de talking heads (de soldaten zelf) die de docu doorsnijden,
om de acties te duiden, maar hoe spannender het wordt hoe minder het
ergert. Dan heeft het juist wel wat, om die gruwelijke momenten enkel
naverteld te horen worden.) The aftermath zien we wel, en als je geen
pacifist was wordt je het dan wel. De hyperventilerende angst nadat een
van hen is gedood. Poeh. Gelukkig kan er ook gelachen worden, wat ik tekenend vond voor de
goedgevangen non-cinematische alledaagse sfeer. Gedoe met een koe, en
sexy dansjes. (Mannen bij elkaar he, vijftien maanden lang.)
Geen opmerkingen:
Een reactie posten