Gebeurt vaker dat ik een artikel schrijf en kort erna een film zie die
eigenlijk véél dieper gaat, dus ergens ook meer een artikel verdient,
maar ja, juist voor dat soort films heb ik niet echt woorden. Die moet je gewoon ondergaan. Sombre is een
gruwelijke trip, en er zal ongetwijfeld nooit een engere film zijn die
wielrennen (!) als backdrop gebruikt. Hier geen verhaal. Enkel uit
de schimmige duisternis (ook letterlijk, want de beelden zijn heel
experimenteel) kunnen we opmaken dat een poppenspeler door Frankrijk
reist. Ik concludeerde dat ie als een soort reizend entertainment de
Tour-karavaan volgde. (Veel mensen bijeen ten slotte.) Zijn eigen
vermaak vindt hij in in het opsnuiven van de geur (Das
Parfum!) en vervolgens
vermoorden van prostituees. (Die zich wellicht óók in de buurt van de
Tour ophouden?) Even terug nog naar de fenomenale openingsscène, waarin
we begeleidt door dark ambient de kinderen bij de voorstelling uitzinnig
van angst zien schreeuwen. Zet meteen de lugubere toon. In een ander
briljant shot even later werpt de camera een eerste blik op de de poppenspeler, die zuchtend en steunend in een
warm berenpak de voorstelling geeft. Vanuit de hel naar boven kijkend,
als het ware. De rest van de tijd volgen dus vrouwonvriendelijkheden,
tot de poppenspeler Elisa Lowensohn tegenkomt. Geen prostituee, juist
een maagd (zoals haar vrijzinnige zus vrijwel prompt meedeelt). Dit
brengt de poppenspeler in verwarring, misschien is het haar intensiteit.
Gooi er wat Lynchiaans Dirty Beaches-achtige liedjes overheen en je
krijgt een nóg verwarrendere (geweld, angst en erotiek smelten samen)
tweede helft. Naar in het kwadraat.
Geen opmerkingen:
Een reactie posten