maandag 16 juli 2012
Woman on Fire Looks for Water
Het moge bekend zijn dat het Hubert Bals Fonds het potje
Pokon van de wereldcinema is. In dit geval hebben ze de Maleisische
cinema wat sterkwater gegeven, en zie daar, een eerste kiempje. En ik
zet – als ik me niet vergis – een nieuw vlaggetje. Maleisië lijkt
voorlopig een Thailand 'light'. Net als bij de Thaise regisseur met de
lastige naam is er een heel alledaags geloof in geesten en
natuurmedicijnen, alleen de broeierigheid ontbreekt. Daar is nog wat
meer lef voor nodig. Deze film moet het vooral van de beelden hebben, die zijn idyllisch tot en met. Een oude baas uit een vissersdorp voelt zijn
einde naderen, en zoekt vol spijt zijn jeugdliefde op. Zijn zoon lijkt
in dezelfde fout te vervallen. (Die parallel, én de vader-zoon relatie had
nog veel meer mogen worden benadrukt.) Zoon begint de film als
kikker-verkoper. Je koopt ze levend, waarna de kop er per botte tang af
gaat. Maar nadat de zoon een oude dame uit het drijfzand redt, krijgt
hij een nieuw baantje als kokkelvisser. Daar komen de mooiste scenes,
als hij door de (veel rijkere) kokkel-familie in een positie wordt
gemanoeuvreerd om met hun lastig huwbare dochter te trouwen. Haar pijn
als zelfs deze armesloeber haar afwijst is het beste moment van de film.
Labels:
films uit de jaren '00,
Woo Ming Jin
Abonneren op:
Reacties posten (Atom)
Geen opmerkingen:
Een reactie posten