Audition

Ik voel aankomen dat ik de komende tijd elke Japanse thriller/horror met Cure ga vergelijken, en dat ik die laatste dan beter vind, omdat die film kennelijk precies op het juiste moment kwam. Niettemin is het beroemde (en beruchte) Audition ook een, kuch, lekkere film. Niet eens zó spannend, maar meer een handenwrijvende cinefiele trip, in de lijn van The Shining. (Of dacht ik daar alleen maar omdat ergens verteld wordt over hoe een hal met bloed overstroomd. Wat we dus niet eens zíen.) Maar tegen die tijd is de film al creepy genoeg, dat alleen het vertellen al genoeg is. Takashi Miike houdt zich in, en bouwt hier rustig op richting de grootse finale. Stephen King zou de setup van de elementen (in Misery-stijl) wel kunnen waarderen. Een auditie voor een filmproject, maar in werkelijkheid een manier om een weduwnaar aan de vrouw te helpen. Die heeft zijn oogje al lang op een van de kandidaten laten vallen. Een volledig in het wit gekleed meisje. Dat is natuurlijk fucken met het Japanse onderbewuste, de angst dat al die serviele en maagdelijke dametjes, die maar blijven buigen en beleefdheidsfrases uiten, je achter je rug op elk moment zonder met hun ogen te knipperen in stukjes kunnen gaan hakken. Wie zei dat vrouwen niet kunnen doe het zelven. Lekker zagen. In de beste scene van de film – en dé scene die aankondigt dat het losgaat, bezoekt de weduwnaar op zoek naar zijn meisje haar balletleraar. De man in een rolstoel heeft een van de engste lachjes in de cinema, als het geklepper van een geraamte. Een minuutje of wat later dondert onze held op het tapijt en volgen twintig geniale minuten van waanzin. Met de hoofdletter W van Walgelijk. :)