Warrige Franse arthouse-film. Als ie
niet zo matig was zou ik 'm modernistisch noemen. Romain Duris speelt
een nare doch intrigerende man, die enkel en alleen geslotenheid
uitstraalt, maar wel gewoon consequent monologen afsteekt die hij
eigenlijk onder zijn hersenpan had moeten laten. Meestal verhaalt hij
over hoe slecht het met anderen gaat, terwijl het overduidelijk is dat
het met maar één iemand écht slecht gaat. En dan krijgt hij ook nog eens
een verliefde stalker op zijn dak! Dat uiterst matig uitgewerkte personage
deed me aan de verfilming van McEwan's
Enduring Love denken. Het
literaire geconstrueerde lijkt bij vlagen expres benadrukt te worden.
Ceci n'est pas un film. Zo vrijwilligwerkt Duris in een bejaardenhuis,
wat volslagen atypisch voor hem lijkt. De stalker verwijt hem dat
ook doodleuk. (Samen met de kijker dus!) Helaas volgt er alsnog een halfbakken
emotionele verklaring. De film gaat richting einde sowieso conventioneel
emotioneler doen, ook in de eindigende (niet echt
boeiende) relatie die Duris met Charlotte Gainsbourg heeft. Gainsbourg
lijkt op alle personages die ze eerder al beter speelde.
Geen opmerkingen:
Een reactie posten