Wel eens eerder opgemerkt, geloof ik, maar WWII (de realiteit!) botste
behoorlijk hard met de brave filmpjes die de filmindustrie gewend was te
maken. Dan krijg je dus maffe mengvormen als deze, waarin een typisch
mild ironisch Ealing-verhaal, in een paradijselijke Hobbit-setting wordt
doorsneden door Ghadaffieske afrekeningen! Een Duits bataljon weet hier
te infiltreren in een ingeslapen Engels dorpje; het Engels doet het
bataljon trouwens beter dan het Duits, maar da's logisch. Eerst zijn de
dorpelingen nog vereerd dat hun troepen het land vanuit hun slaapkamers
komt verdedigen, maar al snel komen er barstjes. In de chocolade, uit
Wenen. Eieren en kookboeken worden ingezet om de buitenwereld te
bereiken, maar uiteindelijk volstaat alleen jeugdige heldenmoed. (Dit is
een propaganda-film natuurlijk.) Het leukst is echter Leslie Banks,
als de Mol. En misschien was dat ook wel het grootste gevaar voor de UK.
(Of altijd!) De sympathisanten van binnenuit. Opvallend is de
zorgvuldigheid van de details, ergens in de beginfase doet de bakker
zijn ronde en staat een klok om kwart voor twaalf. Dat lijkt wat laat. Meer
dan een filmuur later komt men daar netjes op terug. De film
houdt met titels even secuur de dagen bij, en in de mooiste doet iemand de
gordijnen open, waarop de titel van een nieuwe dag verschijnt. Lijkt me
echt iets voor Steven Spielberg om nog eens te lenen. Opmerkelijk (en
terecht!) is de diss die de collaborerende Fransen krijgen.
Geen opmerkingen:
Een reactie posten