Als je een zekere mate van beroemdheid bereikt zal je overlijden altijd
tot complottheorieën leiden, nóg wat beroemder en mensen betwijfelen dat
je dood. Maar de ultieme 'was ik VIP of niet?-test is toch wel dat
mensen niet meer geloven dat je wérkelijk hebt bestaan, in de
overgeleverde vorm. Shakespeare. Met hem houdt deze wisselvallige film
zich bezig; de complottheorietjes zijn hier zo ingewikkeld dat een echt
lekkere lijn ontbreekt. Een Earl blijkt de ware toneelstukkenschrijver,
maar hij wil anoniem blijven, dus schakelt hij een plebs-toneelschrijver
in, die op zijn beurt het taakje weer doorspeelt naar een analfabete
Grinderman! (Dat vind ik dus voor de helderheid van een film een stap
teveel.) De decors voor deze Engelse hof-perikelen zijn nogal digitaal,
maar de hoofdrol van de Earl (een politieke blunderaar, en eerder
schrijver uit schizofrene noodzaak dan uit liefhebberij) is sterk. Rhys
Ifans geeft 'm een enorme Drive mee. Inderdaad, bijna Ryan Goslingesk
intens. Ik bleef wel moeite houden met de verwikkelingen. Ergens roept
iemand 'it's just like a Greek tragedy', en dat dat moet worden
benadrukt geeft ergens al aan hoeveel tragisch Oedipaal drama we hier
over ons heen krijgen. Dan nog een klein genant terzijde-puntje; de film
brengt de Nederlandse rebellen en hun opstand tegen Filips ter sprake,
en ik denk 'jee leefde Shakespeare toen!?' Ik had 'm toch later
geplaatst. Wow/oei.
Geen opmerkingen:
Een reactie posten